Icefields Parkway en The Lakes

Dinsdag 6 juli. Lake Louise.
We hebben weer een koude nacht achter de rug. Maar toen we vanochtend opstonden was de lucht staalblauw, dus dat beloofde goed weer te worden.
Gisteravond zijn we nog even naar de voorstelling geweest over de geschiedenis van Banff National Park en het wildprogramma. Hier werd uiteengezet wat er vanaf ca. 1920 gedaan is om het wild in het National Park te beschermen. Een heel verhaal. Vandaag de dag zijn ze in Canada zover dat ze op Highway 1 een aantal wildviaducten en -tunnels gebouwd hebben zodat de roadkills aanzienlijk verminderd worden. Hier op de camping worden de beren geweerd door schrikdraad en wildroosters waar spanning op staat. Vooral het gedeelte op de camping waar de tenten staan is omheind met schrikdraad. Op het gedeelte waar de campers en trailers staan kunnen de beren vrij rond lopen. Afvel wordt verzameld in afgesloten containers die niet te openen zijn door beren. Ook wordt het afgeraden om in deze omgeving met minder dan 4 personen te gaan wandelen, vanwege de beren, en dan met name de grizzley's. Eng hoor.
In de boekjes hadden we al gelezen dat je voor de Lakes het best voor tien uur daar kan zijn anders is de er geen parkeerplaatsje meer te krijgen. Wij zijn om half negen op weg gegaan naar Lake Louise. Het was maar 5 km rijden vanaf de camping. De weg was nog rustig maar op de camping waren al genoeg lege plaatsen van mensen die nog vroeger vertrokken waren. Er was nog plenty parkeerplek. Het meer werd door de vroege ochtendzon beschenen. Ook de gletcher lag mooi in de ochtendzon, tegen een staalblauwe lucht. Echt een plaatje. Na Lake Louise zijn we gelijk naar Moraine Lake gegaan, 12 km verderop. Daar was het al drukker dan bij het andere meer, we hadden het op één na laatste parkeerplekje. Eigenlijk is dit meer nog mooier dan Lake Louise, maar dat laatste meer heeft de naam.
Inmiddels was het tegen 12 en gingen we op weg naar Peyto Lake, langs de Icefields Parkway. Door wegwerkzaamheden hadden we een afslag gemist en zaten we ineens op Highway 1, in Yoho National Park. We kwamen zo bij een veiuwpoint voor de Spiral Tunnels. Daar hebben we even een stop gemaakt om op die manier om te keren terug naar Icefields Parkway. De Spiral Tunnels zijn spoortunnels uitgehouwen in de rots, die als een spiraal door het gebergte lopen. Als de laatste wagons in de tunnel verdwijnen kun je de eerste al weer uit de tunnel zien komen. Op het moment dat wij er waren, reed er natuurlijk geen trein, en we vonden het niet de meoite om er op te wachten. We draaiden de camper om en vervolgden onze reis naar Peyto Lake.Nu wel met de goede afslag.
Na goed drie kwartier waren we er. Peyto Lake is vanaf de weg niet te zien. Je moet een stukje het bos inrijden en dan naar het vieuwpoint wandelen. Zo'n 700 m bergopwaarts. Op de parkeerplaats lagen nog hopen sneeuw, restanten van een lange winter. De korte wandeling eindigde op een boardwalk, vanwaar je een adembenemend uitzicht op Peyto Lake had. Fantastisch om te zien. En het was nog steeds stralend weer.
Bij Peyto Lake is tevens de top van de Bowglacier, de oorsprong van Bow River, op 2236 meter.
We hebben natuurlijk wat foto's genomen en zijn toen terug gegaan naar de camper.
Na deze bezienswaardigheden zijn we rustig aan teruggereden, en hebben we bij Bow Lake een kleine lunch genomen. Het was inmiddels al half drie geworden. In de lodge, waar we de lunch gebruikten was nog een buslading nederlanders, en bij hun hebben ik even geinformeerd hoe de voetbalwedstrijd (Nederland-Urugay) was afgelopen. Maar niemand wist nog de uitslag. Er is nergens bereik tussen de bergen om contact met Nederland te zoeken. Ook op de camping en omgeving is nauwelijks een signaal op te vangen.
Dan maar wachten tot we weer wat dichter in de bewoonde wereld zijn.
Om half vijf waren we weer terug op de camping. We hebben veel gezien, en toch eigenlijk niet zoveel gereden. Het weer was de hele dag prima, en ook nu terwijl ik dit verslag zit te typen is het nog steeds lekker om buiten te zitten.
Jan Willem kon echter zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en heeft de antenne van de camper uitgedraaid om wat beelden van de wedstrijd op te vangen. Het is gelukt, momenteel kijkt hij naar een herhaling van de wedstrijd via een canadese zender.
Morgen verlaten we de Canadian Rockies en en gaan we via Kicking Horse Pass en de Rogers Pass naar Revelstoke. Daar hopen we weer wat internetsignalen te kunnen opvangen om de verslagen van de afgelopen 4 dagen op de site te zetten en een hoop foto's.We weten inmiddels dat Nederland in de finale zit.Hè, hè.jlAKSDWEPQOWIUELASKMS.